Waarom is loslaten zo moeilijk?

Laatst las ik een artikel op internet (https://www.nooitmeerburn-out.nl/artikelloslaten.html) over loslaten.
Hoeronder kun je een stukje hiervan lezen er ik ben benieuwd naar jullie reacties/manier van etc.

Laat het los!, roept iedereen als je je te druk maakt of almaar dingen doet die moeten en jij daar over klaagt, maar je er toch niet mee stopt. Maar stoppen met bekend gedrag gaat niet zomaar. Stoppen met vertrouwd gedrag is alsof je de controle opgeeft. Als je nog geen nieuwe manier van controle houden hebt gevonden, is dat onveilig, bedreigend of onzeker makend. Daarom is het belangrijk om eerst te leren met dat gevoel van onveiligheid, angst of onzekerheid om te leren gaan voordat je kunt loslaten.

Hoe doe je dat? Als je bijvoorbeeld gewend bent om altijd klaar te staan voor iedereen, maar je wordt er boos over dat anderen helemaal niet zo snel voor jou klaar staan, dan is het belangrijk om jezelf eerst de volgende vraag te stellen.

Welke onzekerheid of kwetsbaarheid bescherm ik met dit gedrag van altijd klaar staan?
Of welke kwetsbaarheid dek ik af door me steeds aan anderen aan te passen? 

Misschien klinkt dit als een moeilijk vraag.
Het antwoord is echter gemakkelijk te vinden. Laat dit oude, vertrouwde gedrag maar eens los en je merkt vanzelf wat er dan op komt. Als je opeens niet meer gaat klaarstaan voor anderen, dan komt misschien de angst naar boven dat anderen teleurgesteld in je kunnen raken. Of de angst dat ze je dan minder belangrijk gaan vinden. Je merkt dan dat het vertrouwde en bekende gedrag ook een masker ter bescherming voor je is.

Als je je niet meer aanpast aan de ander, dan kan het zijn dat je sneller botst met de ander, kritiek krijgt of minder aardig gevonden wordt. 

De kunst is om deze angst voor minder belangrijk gevonden te worden, mogelijke botsingen, afwijzing of kritiek te leren verduren. Door er bijvoorbeeld eens goed bij stil te staan, door het te benoemen ik ben eigenlijk bang om anderen teleur te stellen, door je af te vragen klopt dit? en door te blijven doorademen ;-).

Als je dit doet, bedwing je de eerste impuls om meteen weer klaar te staan voor anderen.
En dit geeft je opeens een keuze. De keuze om even niet meteen Ja te zeggen tegen de ander maar eerst te voelen of je daar wel zin of tijd voor hebt. Maar ook de eventuele keuze om wel je hulp aan te bieden als jou dat goed lijkt om te doen. Als je dit dan toch doet, gebeurt dat vanuit vrije keuze en niet meer vanuit een impuls, automatisme of vanuit moeten.